Afscheid nemen bestaat niet.
Ik ga wel weg maar verlaat je niet.
Dit zijn de eerste twee zinnen van een prachtige lied van Marco Borsato.
En deze twee zinnen zijn zo waar…
Of je nu afscheid neemt van een dierbare die overlijd, een vriendschap die verwatert of beëindigt is, een relatie die stuk loopt of iemand verhuisd ver weg waardoor contact lastig wordt. In alle gevallen zul je afscheid moeten nemen en in elke situatie op een andere manier.
Wat doe je als je afscheid neemt?
Richt je je aandacht alleen op de pijn van het gemis?
Richt je je aandacht op de boosheid en of onmacht die je voelt door het verlies?
Voel je je in de steek gelaten? Had je het graag anders gezien?
Of kan je kijken naar de mooie dingen die je samen gedeeld en beleefd hebt terwijl je het gemis omarmt?
Is degene van wie je afscheid genomen hebt echt weg?
Ik denk persoonlijk van niet. Ik denk dat de persoon waarvan je afscheid genomen hebt altijd bij je zal zijn. Je hebt namelijk tijd met elkaar doorgebracht en van elkaar geleerd. Je hebt samen een stuk van je levenspad bewandelt. Dat kan lang zijn en kort. Het maakt niet zoveel uit wat de duur was. Als je intensief met iemand om bent gegaan heb je elkaar gespiegeld en daardoor leer je van elkaar. Die lessen zullen je altijd bij blijven. Je bent er namelijk door verandert. Dat kan een grote verandering zijn en een kleine.
Herinnering.
En dan soms in bepaalde situaties moet je ineens aan die persoon denken. Dit kan komen doordat je een bepaald liedje op de radio hoort waardoor je aan die persoon denkt, je leest een tekst waardoor je er aan denkt of je wordt op een andere manier getriggerd wat je doet denken aan een gebeurtenis die jullie samen beleefd hebben.
Op al deze manieren wordt je elke keer herinnert aan de persoon die niet meer in je leven is. En op zulke momenten is die persoon in de energie toch nog even bij je.