Lichtwerker je hebt vast wel eens van die term gehoord. Misschien weet je wat het is of ben je het zelf. Waar het om gaat is dat je bijdraagt aan een mooiere fijnere wereld waarin mensen vanuit liefde in plaats van angst kunnen leven. Maar om dat te doen heb je moed nodig, moed om te gaan staan voor wie je bent en wat je missie is. Met het risico dat je afscheid moet nemen van mensen die niet meer bij je passen en moet dealen met afkeuring of oordelen vanuit je omgeving.
Durf jij echt te zijn wie je bent? Te gaan staan voor wat jij belangrijk vind en help je de wereld weer mooier en leefbaarder te maken?
Als kind trok ik me het leed van de wereld al aan. Ik kon gaan huilen van de tvbeelden van kindjes zonder eten met vliegen op hij hoofd heel mager en een opgezette buik. Ik voelde een intens verdriet als ik zoiets zag. Of als ik iemand met een handicap zag en diegene had het zwaar dan ik voelde zijn of haar verdriet en de onmacht. Ik wilde iedereen die het zwaar had helpen, maar wist niet hoe. Niet bij iedereen had ik dat gevoel, sommige mensen straalde en dan werd ik blij. Ik had verwondering voor de mensen die echt straalde en vanuit hun binnenste hun licht de wereld in straalde. Ik vroeg me af hoe ze dat deden. Hoe konden ze zo gelukkig zijn met zoveel leed in de wereld? Altijd ben ik op zoek geweest naar dat gevoel en dat deed ik buiten mezelf.
Ik zocht het in vriendschappen, en ging van het ene vriendengroepje naar het andere omdat ik er voor mijn gevoel niet echt bij hoorde. Ik voelde me anders. Ik was gevoelig en dacht diep over dingen na en de anderen deden dit niet. Gedurende mijn leven ging ik me steeds verder afsluiten van mijn gevoel omdat ik de pijn van de wereld teveel vond. Ik ging blowen en gebruikte partydrugs op grote house feesten om dat gevoel van liefde en geluk te ervaren en de leegte te verdoven. Tot ik een wake-up call kreeg in 2006 de vorm van chronisch vermoeidheid syndroom. Mijn lichaam stopte ermee, alle energie eruit, ik kon niks meer. Ik sliep 16 uur per dag en de uren dat ik wakker was had ik verhoging en griepachtige verschijnselen en was douchen soms zelf teveel.
Mijn reis naar binnen is toen begonnen.
Ik begon met lezen over hoog sensitieve personen en er ging een wereld voor mij open. Zo begon ik boek voor boek te verslinden over psychologie, persoonlijke ontwikkeling en spiritualiteit. Daarnaast ging ik de medische en alternatieve molen in om te kijken wat ik nu had en was ik aan het vechten om weer gezond te worden. Maar pas toen ik stopte met vechten en ging accepteren waar ik nu was bracht dit verlichting. Van niet voelen ging ik stapje voor stapje weer een beetje meer voelen en oh wat was dat moeilijk, want al die gevoelens die we liever niet hebben ga je dan ook voelen en dan komen de tranen, dan komt de boosheid en de onmacht. Elke keer pelde ik er weer een nieuwe laag af en kreeg ik meer ruimte in mijn systeem. En nu 12 jaar later kan ik zeggen dat ik vrij ben. Ik heb weer voldoende energie voel me happy en de moeilijke momenten mogen er ook zijn. Juist door te accepteren wat er is en te doorvoelen wat er gevoeld mag worden houd ik ruimte in mijn systeem en kan de energie goed doorstromen.
Ook mijn ogen voor de omgeving sluit ik niet meer en ik help waar ik kan. Zo ook een tijd geleden.
Ik kwam een slechtziende man tegen die zijn weg niet kom volgen naar de bank omdat er allerlei hekken geplaatst waren voor de kermis die er die dag was.. Die hekken gingen over de markering voor slechtziende heen en de man wist niet meer hoe hij kon lopen. Er waren stoeprandjes ijzeren platen op de grond die wiebelde en geen fatsoenlijke doorgang meer.
Wat doe jij? Sluit je je ogen voor dit soort dingen of geef je een helpende hand?
Ik stapte op hem af en vroeg of ik hem ergens mee kon helpen. Ja graag zei hij. Ik moet naar de bank maar kan er niet heen lopen. Ik gaf hem een arm en we liepen samen naar de bank. Hij deed daar zijn bankzaken en ik wachtten hem op. Hij was blij verrast dat ik nog aan het wachten was en bedankte me uitvoerig. Gezellig liepen we terug langs alle hekken en fietsen die er inmiddels tegenaan gezet waren en daarna vervolgde we onze weg richting zijn huis. We hadden een heel leuk gesprek. Vlak bij zijn huis net voordat onze wegen zich scheiden gaf hij mij een knuffel bedankte me nogmaals en vroeg; Ben je rijk? Ik was verbaasd over de vraag en dacht na wat ik hierop zou antwoorden. En toen; zei ik ja ik ben best wel rijk. Hoezo, vroeg ik. Toen zei hij ja je bent echt rijk je hebt zoveel liefde in je. Waarop ik hem een knuffel gaf en hem bedankte dat hij dat zag.
Dankbaar gingen we beide verder op ons pad.
Mijn kinderen vonden het prachtig om te zien en ik hoop dat ik voor hen en vele anderen een voorbeeld mag zijn. Dat je met een klein gebaar en liefde voor je medemens een ander zijn dag goed kan maken. Want dat is waar het toch om gaat in het leven elkaar liefhebben en de liefde laten stromen.
En dat is ook meteen een van de redenen waarom ik het werk doe zoals ik het nu doe.
Ik zie zoveel pijn bij mensen, voel hun verdriet en wil ze graag bijstaan hun eigen licht weer te vinden. Ik creëer een veilige setting waar je je angsten, blokkades en beperkingen kan transformeren naar liefde zodat je hart zich kan ontvlammen en jij ook je licht in de wereld kan laten stralen.
Ben jij er klaar voor??
Veel licht en liefde van,
The heart igniter
Caroline van der Beek