Sinds ik bezig ben met de jaartraining regressie en reïncarnatie bij Maarten Oversier openen zich dingen in mij.
Een van de dingen die ik tegenkom is het thema verlaten worden.
Vanuit het therapeutisch perspectief zie ik dat ik in mijn leven meerdere ervaringen heb gehad die als katalysator werkten om dit thema actief te maken.
Een van de eerste dingen was het geopereerd worden als baby van 3 maanden oud aan een navelbreuk, waarbij ik geen voeding mocht vooraf en een tijdje alleen in het ziekenhuis lag. Niet de hele tijd natuurlijk, maar wel was ik even van mijn moeder gescheiden die normaal gesproken elk moment beschikbaar was. Dat ging vroeger iets anders dan nu.
Op peuter leeftijd ging mijn moeder een week op fietsvakantie met mijn broer en zus. Ik weet daar zelf op een bewuste laag niet heel veel meer van. Mijn moeder vertelde me dat ik heel hard huilend in haar regenlaarsen stond toen ze wegfietste met mijn broer en zus.
Ook die gebeurtenis was weer een katalysator.
Op 8 jarige leeftijd gingen mijn ouders scheiden, we verhuisden en ik was minder bij mijn vader. Vlak nadat ze gescheiden waren overleed onze hond en die avond lag ik in mijn bed te huilen om dit overlijden. Ik zei tijdens dat huilen één keer het woordje papa en er kwam een intens verdriet boven. Ik huilde zo hard dat mijn zus en moeder beide naar boven kwamen om me te kalmeren. Mijn vader woonde zo’n 10 minuten verderop maar in mijn besef was hij er ineens niet meer zoals hij altijd was.
Daarna is het een tijdje rustig geweest maar terugkijkend is er toen ook een patroon ontstaan. Vaak een vriendje hebben en het gat op willen vullen van het gemis van mijn vader.
Mijn vader had snel een nieuwe relatie en woonde kort na de scheiding samen met Rita mijn stiefmoeder. Ik had een fijne band met haar en ze was altijd erg positief.
Toen ik 18 jaar was en ik midden in mijn examens op de havo zat kreeg ze tijdens de vakantie in Oostenrijk bacteriële hersenvliesontsteking. Op dat moment ging ik niet heel lekker met mijn eigen moeder, we botsten veel en trok meer naar Rita. Ik had precies een week vrij tijdens mijn examens en ik wilde mee naar Oostenrijk met mijn zus en haar man om Rita op te zoeken in het ziekenhuis.
Dat heeft nogal wat voet in de aarde gehad want mijn moeder dacht dat het verstandiger zou zijn als ik me concentreerde op mijn examens. Na veel stampij van mijn kant mocht ik uiteindelijk mee.
We hebben een intense week gehad en gingen dagelijks samen met mijn vader naar het ziekenhuis op en neer om mijn stiefmoeder te bezoeken. Ze lag in een kunstmatige coma en had overal slangetjes met antibiotica en andere medicatie.
Ik ervoer zoveel verdriet het was alsof er iemand mijn hart doorboord had. Maar ik kon het niet uiten.
Het vrat aan me van binnen. Maar de pijn was zo groot dat ik het eigenlijk niet kon dragen. Ik ging nog meer op slot.
Eenmaal in Nederland terug belde we elke dag met de artsen van de anwb om te horen hoe het ging. Tot ik op een nacht wakker werd en ik voelde dat Rita in mijn kamer was. Ik wist dat ze overleden was en keek op de klok hoe laat het was.
De volgende dag belde ik met de artsen van de anwb en hoorde dat ze op dat tijdstip hersendood was verklaard. Ik was lamgeslagen en liep verdwaasd rond, bijna apathisch. Alles ging toen in een sneltreinvaart aan me voorbij en voor ik het wist was ik op de crematie.
En daar… daar brak ik pas.
Ook deze gebeurtenis raakte het thema verlaten worden aan en de bijbehorende overtuiging ik kan het niet alleen was geboren.
Hierdoor heb ik vaak een relatie gehad en eigenlijk nog nooit de dingen echt alleen gedaan. Ik wilde altijd iemand naast me om het samen te doen. Het gaf me een soort veiligheid.
Al deze gebeurtenissen en mijn in overtuigen zorgde ervoor dat ik na mijn studie toen ik net aan het werk was, chronisch vermoeidheidssyndroom ontwikkelde. Ik woonde net samen met mijn toenmalige partner, ver weg van waar mijn roots waren en had een nieuwe baan als docent in het speciaal onderwijs.
Deze drie ingrediënten waren goed om al mijn trauma’s en overtuigingen te activeren en uiteindelijk na steeds vermoeider worden tot volledig uitvallen van mijn werk. Ik kwam ‘ziek’ thuis te zitten.
Na twee jaar ziektewet, veel onderzoeken en behandelingen kreeg ik de diagnose chronisch vermoeidheidssyndroom.
Op dat moment was dat een opluchting. Ik had echt iets en ik kon aan herstel gaan werken.
Ook hier ging dat niet zonder slag of stoot, want multidisciplinaire behandeling en alternatieve geneeswijzen werkte niet echt.
Ik mocht naar binnen. Echt naar binnen en onderzoeken wat er zat.
Een van de dingen die ik tijdens een regressie sessie ben tegengekomen is een leven waarin ik als vrouw in een kerker zat vastgeketend en er buiten een geliefde geëxecuteerd werd. Ik heb zit mogen doorvoelen en ik kan je zeggen dat zat diep. Die pijn doorleven was heftig. Maar wat heeft het veel opgeleverd.
Ik ben ondertussen 22 jaar verder, heb vele lagen afgepeld. Veel opleidingen, sessie, workshops en trainingen gedaan.
Veel trauma en pijn getransformeerd en voel me goed.
Dat betekent niet dat ik klaar ben.
Elle keer ga ik een laagje dieper.
Elke keer komt er weer iets op je pad wat triggert.
Alleen nu ga ik daar anders mee om.
Ik observeer de trigger en onderzoek bij mezelf waar dit ontstaan is.
Soms doe ik een sessie bij een collega en soms kan ik zelf dat stukje transformeren.
Het gaat steeds sneller en makkelijker en er zit bijna geen weerstand meer op.
Op dit moment ga ik door de laag en overtuiging heen dat ik het niet alleen kan en ook nog steeds het stuk om verlaten te worden.
Om hier mezelf uit te dagen en dit te transformeren ben ik deze zomer voor het eerst alleen met mijn 3 kinderen met het vliegtuig naar Mallorca gegaan. Het was spannend vooraf, maar wat hebben we genoten en wat voelde ik me krachtig. Ik leer nog meer te vertrouwen op mezelf, wat ook indirect meer vertrouwen geeft in de wereld om me heen.
Ook heb ik om het aan te gaan in mezelf de afgelopen twee weken bewust voor gekozen om veel alleen te zijn. En hoe heerlijk was dat!
Tijd voor jezelf.
Tijd om naar binnen te gaan.
Tijd om te voelen wat ik wil en wat belangrijk is voor mij.
Tijd om mijn transformatie, lessen en groei te intergreren.
Tijd om mensen los te laten die niet meer passen en daar bewuste keuzes in te maken vanuit vertrouwen.
Tijd om weer te focussen op mijn bedrijf waarbij ik weer door mag geven wat ik geleerd heb.
Zodat ik een handreiking kan bieden in het proces van de ander.