Ik heb net de documentaire moordtieten gekeken.
Die komt even binnen zeg!
Zo herkenbaar hoe de artsen zeggen én laten zien dat de prothese niet kan lekken en waarschijnlijk een leven lang mee gaat of heel misschien 1 maal vervangen moet worden, maar dat is het. Zo ook werd dit mij voorgehouden toen ik overwoog mijn borst implantaten te nemen. Deze argumentatie trok mij over de streep en ik plande de operatie in.
Ik heb er de eerste jaren ook heel veel plezier van gehad en heb letterlijk mijn zelfvertrouwen over mijn uiterlijk gekocht.
Totdat ik klachten kreeg en steeds vermoeider werd. Dit begon 5 jaar na de implantatie, maar nooit iemand inclusief mezelf die er over nadacht dat deze klachten door de implantaten konden komen.
Na vele artsen bezocht te hebben die mij onderzochten, kreeg in in 2008 de diagnose chronisch vermoeidheidssyndroom.
Toen was ik blij dat ik een label had en serieus genomen werd. Ook weer niet bewust dat de oorzaak in mijn borsten zat.Omdat ik door echt met mezelf aan de slag te gaan. Trauma’s te transformeren, echt leerde voelen en nog zo veel meer op het persoonlijke en spirituele ontwikkelingspad heb bewandeld. Herstelde een deel van mijn vermoeidheid en kon ik steeds meer. Hierdoor ontkende ik zelf ook steeds de link met mijn borsten. Het ging ten slotte een stuk beter met me dan in de piek van de chronische vermoeidheid.
Nu 20 jaar later weet en voel ik dat ze eruit moeten.
Ik voel aan alles dat ik terug mag naar mijn eigen lichaam. Ik ben goed genoeg zoals ik ben en vooral ook mooi genoeg zoals ik ben.
Die programmering die overal in de maatschappij zit.
Zowel op mannen als op vrouwen. Die mogen we doorbreken. We mogen wakker worden en verder kijken dan de uiterlijke verschijning.
In contact met de ander mogen we voelen hoe hij of zij voelt. En we mogen bij onszelf voelen hoe we ons voelen na contact met een ander.
Als we dat nou eens met zijn allen gaan doen.
Hoe zou de wereld er dan uit zien?
Hoeveel mooie verbindingen zullen er dan ontstaan?