Waarom Intimiteit Vaak Het Spannendste Is Wat Er Bestaat
Intimiteit toestaan, echte rauwe onvoorwaardelijke intimiteit is voor veel mensen het meest uitdagende wat er is. Niet omdat we het niet willen, maar omdat we er bang voor zijn.
De liefde volledig toelaten smelt je oude pantser langzaam weg. Je muren beginnen te trillen. En precies daar, op die grens waar je zou kunnen openen, voel je plots je oude wonden gillen. Alsof de liefde je zacht aanraakt met warme handen, maar je zenuwstelsel zich herinnert hoe pijnlijk het ooit was.
Dus wat doen we?
We trekken ons terug. Sluiten ons hart. We glimlachen, doen alsof we sterk zijn, of spiritueel verlicht, maar vanbinnen knijpen we onze kwetsbaarheid dicht.
Waarom?
Omdat ons systeem getraind is om pijn te vermijden. Om onszelf veilig te houden. Dat is geen zwakte, dat is een oeroud overlevingsmechanisme.
Misschien heb je als kind geleerd dat je emoties ‘te veel’ waren. Of dat je zachtheid gevaarlijk was. Misschien kreeg je stilte waar je liefde nodig had. Of werd je geraakt waar je veiligheid zocht. Misschien is er verlies geweest, misbruik, scheiding of gewoon… een chronisch tekort aan echte aandacht. Wat de oorzaak ook is, ergens onderweg zijn we gaan geloven dat we niet helemaal welkom zijn zoals we zijn. Dat het veiliger is om onszelf te beschermen dan te openen. En precies daar worden de zaadjes geplant van zelfafwijzing en disbalans in relaties.
We ontwikkelen overtuigingen als:
Ik ben te veel.
Ik moet sterk zijn.
Liefde is onbetrouwbaar.
Als ik me open, raak ik alles kwijt.
En ons brein? Dat zoekt bewijs voor die overtuigingen. Keer op keer. In elke relatie. Tot we besluiten: dit patroon stopt hier.
Ik weet hoe dit voelt. Mijn huwelijk strandde niet omdat we niet van elkaar hielden. Maar omdat we onze wonden niet durfden aankijken. Omdat we ons hart eerder beschermden dan elkaar. En dat is wat zoveel stellen nekt, niet het gebrek aan liefde, maar het ontbreken van moed om de liefde écht toe te laten.
Pas toen ik mijn eigen pijn begon te dragen, laag voor laag, kon ik de vrouw in mezelf ontmoeten. Niet de perfecte, niet de sterke, maar de zachte, de wilde, de voelende. En wauw… wat was dat kwetsbaar. Elke keer dat mijn hart zich opende, voelde het alsof ik mijn harnas verloor. En tegelijk… begon er iets magisch te stromen. Iets echts. Iets puurs.
En weet je? Soms kroop ik weer terug. Naar m’n veilige cocon. Reflecterend, helend, voelend wat ik nodig had. Het is geen rechte lijn. Het is een dans. Een ritueel. Een ontwaken.
De liefde die ik zocht in de ander… bleek ik eerst aan mezelf te mogen geven.
En dat is de crux: de meeste relaties stranden niet op een gebrek aan liefde, maar op het onvermogen die liefde volledig te ontvangen.
Daarom nodig ik je uit:
Of je nu in een relatie zit of single bent, begin bij jezelf. Durf te voelen waar de liefde nog niet stroomt. Durf te kijken naar wat je vermijdt en gun jezelf een traject waarin je niet alleen je hoofd, maar ook je hart en je lichaam betrekt.
Want daar ontstaat de magie.
Daar opent de poort naar echte verbinding.
Daar ontdek je het heilige vrouwelijke in jezelf zacht, sensueel, intuïtief én het krachtige mannelijke, bewust, dragend, aanwezig.
Wanneer die twee elkaar ontmoeten in jou…
dan vonkt het.
Dan straal je.
Dan bén je liefde.
Want ja, jij bent een god én een godin.
En wanneer je jezelf herinnert wie je werkelijk bent…
You won’t just shine, you’ll set the whole sky on fire!
Wil je dit als sessie ervaren?
📩 Stuur me een bericht of boek je sessie via de LINK
Intimiteit begint bij jou.
Liefs Caroline